Καθαρό δωμάτιο, καθαρό μυαλό

Καθαρό δωμάτιο καθαρό μυαλό

Πόσες φορές κι αν έχω πει: «Αγάπη μου είναι δική σου δουλειά να συμμαζεύεις το δωμάτιο σου» και πόσες φορές έχει γίνει? Μια πονεμένη ιστορία που μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να λύσω.

Απορώ πως βρίσκει τα μολύβια και τα τετράδια του. Όλα εκεί το ένα πάνω στο άλλο. Τα παιχνίδια, το πιάτο του τοστ, βιβλία, τετράδια και υπολογιστής όλα μια παρέα. Κι εκεί ανάμεσα δυό μικρά χεράκια να προσπαθούν να γράψουν αντιγραφή κι ορθογραφία. Τα βλέπεις ότι στριμώχνονται και ίσα ίσα που ακουμπά ο αγκώνας για να γράψει τα γραμματάκια (αυτά που χρειάζεται 3 πάτερ ημών για καταλαβαίνεις τι γράφουν). Αλλά είναι που όπως λέει δε θέλει να κουραστεί για να κάνει τα καλά του τα γράμματα (γιατί μπορεί, απλά δε θέλει)!

Και εκεί είναι που λες: «τελευταία φορά αυτό δε θα επαναληφθεί!» με ύφος που δείχνει ότι πραγματικά το εννοείς. Και σκέφτεσαι: ποιος φταίει, γιατί δεν καταλαβαίνει? Μήπως το να το κάνω εγώ είναι η εύκολη λύση? Μήπως πρέπει να ασχοληθώ περισσότερο για να το κάνει εκείνος? Τελικά πόσο τον βοηθώ στο να αυτονομηθεί όταν εγώ κάνω αυτό που θα έπρεπε να κάνει μόνος του? Όλα αυτά και πολλά άλλα καθημερινοί προβληματισμοί.

Και να ήταν μόνο το γραφείο?? Μα επιστρέφοντας από το σχολείο θέλουμε και λίγο χαλάρωση με τα παιχνίδια μας, τα οποία όμως «αφού παιδεύτηκε το παιδάκι μου να τα στήσει για φτιάξει την ιστορία του» δε γίνεται να ξαναμπούν στο κουτί. Οπότε θα πρέπει να τα «καμαρώνουμε» το λιγότερο για 1 εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι η ηλεκτρική απαγορεύεται, το συμμάζεμα επίσης, που να διανοηθείς να περάσεις από πάνω τους, μπορεί να καταστραφούν!!

Επιπλέον πάμε στο θέμα ρούχα! Όταν τα βγάζουμε, δεν ξέρω για εσάς, αλλά είναι πάντα το μέσα έξω,το παντελόνι και το μπλουζάκι άνω κάτω και μαζί με το μπουφάν ένα κουβάρι πάνω στο κρεβάτι. Για τις κάλτσες ούτε συζήτηση, τελευταία φορά τις είχε κρύψει για συντροφιά κάτω από το μαξιλάρι.

Ε και κάπως έτσι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ρουτίνα διαβάσματος και καθαρισμού δωματίου. Κάτι σαν το «τσίσα, δόντια, νάνι» που το ακολουθούμε πιστά 6 χρόνια τώρα. Βασικά το «αποφασίσαμε» με όχι πολύ δημοκρατικό τρόπο γιατί δεν έγινε από κοινού. Μάλλον αποφάσισα θα έλεγα, γιατί υπάρχουν στιγμές που όπως και να το κάνεις, το συγκεκριμένο πολίτευμα δε βοηθά. Είναι αποφάσεις που πρέπει να της παίρνει ο γονιός.

Οπότε με το που γυρίζουμε από το σχολείο υπάρχει ένα χαρτάκι με μια μίνι λίστα του τι πρέπει να κάνει και γράφει ΟΚ δίπλα στο καθένα πριν ξεκινήσει τη χαλάρωση!!

• Η πρώτη «υποχρέωση» είναι το καθάρισμα γραφείου (από βιβλία για νάνι, από παιχνίδια που «κατά λάθος» εμφανίστηκαν εκεί, από τοστάκια που τρώγαμε εχθές το απόγευμα κλπ κλπ). Τα παιχνίδια πλέον απαγορεύονται κατά τη διάρκεια του διαβάσματος να κάνουν την εμφάνιση τους στο γραφείο, διαφορετικά, χαρίζονται σε κάποιο παιδάκι που θα το έχει ανάγκη.

• Στη συνέχεια την εμφάνιση τους κάνουν τα τετράδια και τα βιβλία σε διαφορετικές στοίβες και επιλέγουμε αυτά της επόμενης ημέρας, και μόνο.

• Και μετά προχωράμε στην τοποθέτηση των ρούχων στο καλάθι με τα άπλυτα και το μπουφάν στην κρεμάστρα.

Τα παιχνίδια στο πάτωμα έχουν δικαίωμα να μείνουν μόνο για 1 νύχτα γιατί υπάρχουν κι άλλα που θέλουν να πάρουν σειρά. Το Σαββατοκύριακο όμως συμφωνήσαμε το πάτωμα να μένει καθαρό για να ηρεμήσει όπως και το μυαλό μας. 

Ας ελπίσουμε ότι με τον καιρό θα γίνει συνήθεια και όχι υποχρέωση!