Η καλή μαμά από το πρωί φαίνεται!!

Η καλή μαμά από το πρωί φαίνεται!!!

Κάθε μέρα το ξυπνητήρι στις περισσότερες οικογένειες χτυπά στις 06:45 και έτσι συμβαίνει και στη δική μας. Μα με τις αναβολές, με το ζόρι σηκωνόμαστε στις 07:00!! Με κλειστά μάτια η πρωινή ρουτίνα επαναλαμβάνεται και μετά ακολουθούν τα τσεκ!

Τσεκ ότι η τσάντα του μικρού είναι έτοιμη, τσεκ ότι οι φόρμες του, το κοντομάνικο και οι κάλτσες είναι στην καρέκλα, τσεκ το τσαντάκι του φαγητού του, να φάει και κάτι σπιτικό το παιδί.

Και κάπου εκεί παρακαλάς για λίγη θεική μυδωδιά καφέ, αυτή που όταν επιστρέφεις μυρίζει όλο το σαλόνι. Αυτά τα μαγικά 10’ μοναξιάς η καλύτερη ώρα της μέρας. Εκεί που λίγο χαλαρώνεις πριν ζήσεις «όλο το παράλογο» στο παιδικό δωμάτιο. Εκεί ίσα που προλαβαίνεις να πιεις 3-4 γουλιές καφέ, να περάσεις μια στρώση μάσκαρα και λίγο make up, έτσι να φωτίσει το πρόσωπο, και τρέχεις στο δωμάτιο για να ξυπνήσεις το μπουμπούκι.

Κι εκεί βάζεις τα δυνατά σου: Να μη μιλήσεις πολύ δυνατά και νευριάσει, να μην ανεβάσεις τα ρολά και μπει πολύ ήλιος, εννοείται δεν ανοίγεις το διακόπτη του ηλεκτρικού γιατί θα τον τυφλώσει η λάμπα αλλά παράλληλα να πρέπει γλυκά να τον ξυπνήσεις για να πάει καλά και η δική σου μέρα. Διαφορετικά ξεκινά μια γκρίνια που σε συνοδεύει μέχρι την πόρτα του σχολείου!!

Και αφού το αστέρι σου αποφασίσει να σηκωθεί, γιατί θα σε αφήσει 5-7’ να επαναλαμβάνεις τις ίδιες φράσεις: «Ξύπνησες αγάπη μου? Σήκω θα αργήσουμε για το σχολείο και θα τρέχουμε! Έλα σήκω...», ξεκινά η πρώτη ερώτηση:

-Τι θα βάλω?

Και απαντάς: Να καρδιά μου στην καρέκλα είναι τα ρούχα σου, όπως κάθε μέρα, δεν τα βλέπεις?

-«όχι!» Και μετά αφού έχει βάλει το παντελόνι της φόρμας, «Α αυτά δε μου αρέσουν, με εμποδίζουν στη γυμναστική»

-Μα είναι φόρμες μωρό μου, και την έχεις βάλει ήδη.

-Ναι αλλά δεν είναι οι φόρμες που θέλω. Το παντελόνι με σφίγγει, δεν έβλεπα τι έβαζα.

-Μα είναι 2 νούμερα μεγαλύτερο καρδιά μου γιατί σε ενοχλεί?

-Δεν έχει σημασία, εμένα δε μου ταιριάζει. Δεν πάω στο σχολείο με αυτό.

-Και τι θες να βάλεις?

-Αυτά που φορούσα και εχθές.

-Μα καλέ μου είναι μέσα στις λάσπες.

-Τι δεν τα έπλυνες?

-Ναι τα έπλυνα, τα φύσηξα και στέγνωσαν κιόλας. Άκου να σου πω, βάλε ότι θες αρκεί να είναι στον ίδιο τόνο. (Μη μας δει κανείς στο σχολείο και πει ότι δεν ξέρουμε να ντυθούμε!!!ότι δεν έχουμε στυλ..)

- Είσαι κακή μαμά!

-Ναι η χειρότερη από όλες!!!

Και κάπως έτσι αναρωτιέσαι πόσα ακόμη θα αντέξεις. Για να συνεχίσει το μικρό σου, με το ότι οι κάλτσες πρέπει να είναι μακρυές, το κοντομάνικο t-shirt πιο φαρδύ και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει μπουφάν στο σχολείο γιατί θα πρέπει να το κουβαλάει στη τσάντα και δεν χωράει.

Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά τα σκληρά αγόρια στο δημοτικό πλέον δε φοράνε μπουφάν, κι ας έχει 5 βαθμούς. Αυτά τα αγόρια παίζουν μπάσκετ με το κοντομάνικο και δείχνουν πόσο αντέχουν το κρύο και εννοείται ότι αυτά τα αγόρια δε φιλάνε τη μαμά τους στην είσοδο του σχολείου και δεν την αγκαλιάζουν ποτέ μπροστά σε άλλα παιδιά.

Και μένω εκεί να απορώ, μα γιατί να μη μπορείς να εκδηλώσεις αγάπη μου αυτό που νιώθεις? Είναι η μαμά ντροπή? Πρέπει να κρατάς τα αισθήματα σου κρυφά?

Για να πάρεις την απάντηση:

Εσύ γιατί θέλεις να δείξεις σε όλους ότι με φιλάς και με αγκαλιάζεις μπροστά τους? Δε σου φτάνουν αυτά στο σπίτι? Γιατί τα θες μπροστά στο σχολείο? Μήπως εσύ έχεις το πρόβλημα μαμά?

Σκέφτομαι πως μέσα μου ίσως θέλω να μείνει μικρούλης να χωρά στην αγκαλιά μου και τα μικρά χεράκια του να σφίγγουν το λαιμό μου. Ναι ίσως εγώ φοβάμαι που μεγαλώνει, που γίνεται ανεξάρτητος που δε με έχει ανάγκη. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός? Να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μόνος?

Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες του κόσμου, από μια μαμά που θέλει λίγο παραπάνω χρόνο για εκείνη τα πρωινά και νιώθει πως ο μικρός πια μεγαλώνει....